Hiçbir fener, hiçbir koşulda; bir geminin tonajını ve bandırasını sormaz. Gerçek bir aydın da öyle: Aydınlığının bilgisini sunarken; insanların hiçbirine, ne ırkını ve cinsiyetini ne de inanç tercihini sormaz. Aydın dediğin; aynı zamanda gerçekçidir. Gördüğü: Hiçbir kötü rüyayı da hayra yormaz!... Her ikisi de; ıssız ve sessiz geceler boyu çalışarak; aydınlatmaya çabalar karanlıkları. Aydınlar da fenerler gibidirler: Ortaktır yalnızlıkları!.. Özetle: "Ben de; Küçük bir "burunda"

Küçük bir deniz feneriyim, Hümanizmin ise; sadık bir neferiyim. Işığımı hep çakarım, Her durumda. Yaşam benim kutsalım: Yaşayan her canlı benim umurumda. Fenerler, kimseleri aramazlar; Arayanlar, mutlaka onları bulurlar: Çoğu kez de zor durumda. Ben her daim işime bakar, Sürekli ışığımı çakarım. Hiç yılmam; bunu hep yaparım!... FELSEFE ŞİİRLERİ tüm bu duyguları ifade etmek için, yeni bir şiir türü olarak yazıldı.. 

FELSEFE ŞİİRLERİ 

{ŞİİR LİSTESİ}

•  ANLAMSIZLIK PARADOKSU
• TAHAMMÜL İLE TEKAMÜL
• GELECEK BİLİMCİ
• AÇLIK VE GEÇİM SIKINTISI
• ÖĞRETİLMİŞ ÇARESİZLİK
• YÜREK YORGUNU
• ÇOK ÖNEMLİ İNSAN, TAKINTISI
• BİLGİ İNSANI
• NAYLON ÇAĞI
• ARKADAŞ
• EKONOMİ-POLİTİK
• YİN-YANG FELSEFESİ
• İNSAN OLMAK!
• YILDIZ KARDEŞLİĞİ
• SANAL GERÇEKLİK
• RUHUNU SATAN BİLGE
• ANADOLU
• OTORİTE
• YOBAZLIK (BOŞ İNSANLARIN OYUNU)
• TOPLUM MÜHENDİSLİĞİ
• KARANLIK SAVAŞÇISI
• YOKLUK ÇÖLÜNÜN HAYALİ GÖLLERİ
• İBRET SAHNESİ
• KUŞATILMIŞLIK SENDROMU
• SÖMÜRÜNÜN DEĞİŞMEZ FORMÜLÜ
• KALECİK TARLASI
• YILKILIK
• MECZUBUN SEVDASI
• VEYSELCE BİR SÖYLEM 

KARANLIK SAVAŞÇISI

(TÜRKAN SAYLAN İÇİN)

O, çağdaş bir cumhuriyet kadınıydı

Daha, hekimliğe ilk adımıydı;

Tanıştığında:

İnsanların bedenlerini kemiren

Onları, diri diri ve yavaşça öldüren;

Adına da lepra ya da cüzzam denilen; İlletle.

Sağlıkçıların bile korkup uzaklaştığı,

Hastalara;o hep anne şefkatiyle yaklaştı..

Yaklaşmakla kalmayıp; hastalığa da Hemen savaş açtı.

Bir de, kendi kendine söz vermişti:

"Cüzam senin kökünü kazıyacağım." Demişti.

Belki, biraz uzun sürmüştü. Ama! Sözünü tutmuştu.

Yıllar, yılları kovaladı, Durdu.

Türkan ise; çözümleri kovaladı.

Hiç durmadı.

Bu defa da: Kendisini; İnsanları topluca kemiren;

Bir başka illetle savaşır buldu.

Cehalet idi.

Bu illetin adı:

Çok hızlı yayılıyor, Kılıktan kılığa giriyor; Farklı şekiller alıyordu.

Neymiş: Artık,"Kardelenler" köylerinden çıkacaklar, 

Kentlere gelip okuyacaklar

Kendi ayakları üstünde duracaklar; Ve meslek sahibi olacaklarmış.

Böylece: Faydalı bireyler kazanacakmış toplum.

Bunlar, anlaşılan tam bir feodal toplum; Düşmanı (?)

Hiç mi düşünmezler?

Kardelenler, okuyunca olacakları: Bölge delikanlıları; evlenecek:

"Çocuk Gelinleri" nereden bulacaklar (?)

Zavallı ağalarımız; maraba'sız mı kalacaklar (?)

Ne gereği var: Yüzlerce yıldır dönen tekerlere, Çomak sokmaya;

Ürkütmeye ağaların fincancı katırlarını; Ne yani: Şimdi, gariban ağalarımız;

Arabasız mı kalacaklar (?)

Çağdaş ülkeler, emsallerine; Üstün hizmet madalyası takarlarken; Bizimkiler de unutmadılar: Demir kelepçe Takarak: yaptıklarını ödüllendirdiler! Bereket ki: Öldürmediler, o işi; Kansere bıraktılar! Son görüntüsü: Evinin penceresinde, Üzerinde: "Kemoterapi Elbisesi"; El sallıyor herkeslere. Toplanan kalabalıklar içinden haykıran: Bir avuç kardelen çiçeğidir son avuntusu.

Yıllar yılı: Hep "Bedeni cüzamlı olanla uğraştı. Şimdi karşısında: "Vicdanı Cüzamlılar" var: Onlarla nasıl savaşsın? Üstelik de hasta hasta! Sizler, korkup sıvışsın? Diye mi o hep savaştı? Onun için gönlüm hep yasta! Karanlıkları, mutlak bir gün yeneceğiz usta! Işığın, hep bol olsun!

VEYSEL TOPALOĞLU (ŞAİR; SADEKUL)